Ludwik urodził się 25 kwietnia 1214 r. Był synem Ludwika VIII, króla Francji. W wieku 12 lat odziedziczył tron po zmarłym ojcu. Do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletniości, władzę sprawowała jego matka Blanka. W 1230 r. ożenił się z córką hrabiego Prowansji, Małgorzatą. Był członkiem Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu, do tercjarstwa wstąpił tego samego dnia wraz ze swoją matką Blanką. W habicie odbył pielgrzymkę do grobu św. Franciszka w Asyżu.
Dowodził dwiema wyprawami krzyżowymi, które skończyły się niepowodzeniem. Przed jedną z nich, w 1248 r. wcześniej udał się do Sens, do klasztoru Braci Mniejszych, aby polecić się ich modlitwom. W tym czasie odbywała się kapituła generalna, pod przewodnictwem Jana z Parmy (późniejszy błogosławiony), który nazwał go „naszym królem i panem ojcem i dobrodziejem, który jest szczególniejszym opiekunem, obrońcą i dobrodziejem zakonu, nie tylko tu w Paryżu, lecz w całym swym królestwie”. W ciągu całej swej podróży wstępował król do wszystkich klasztorów franciszkańskich i polecał się modlitwom zakonników.
Król Ludwik IX był wybitną osobowością, a także zręcznym politykiem, który doprowadził Francję do rozkwitu gospodarczego i politycznego. Zreformował system monetarny, powołał parlament i zreformował sądownictwo i administrację. Popierał rozwój zakonów i instytucji charytatywnych. Żył skromnie, wspierał ubogich, a także osobiście usługiwał chorym.
Zmarł 25 sierpnia 1270 r. na tyfus, niedaleko Tunisu. Został kanonizowany w 1297 r. przez papieża Bonifacego VIII. Jest patronem kilku żeńskich zgromadzeń zakonnych oraz tercjarzy franciszkańskich.
Mirosław Kuczkowski FZŚ
